THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Μαντάμ Σουσού Παναγιώτου, σνομπαρία (!!!!)

Και ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω το βιβλίο που μου έκανε παρέα 3 καυτές καλοκαιρινές ημέρες και με έκανε να γελάσω με την ψυχή μου, αλλά και να συγκινηθώ, να σκεφτώ, να αναθεωρήσω!


'Ηθελα κάτι ανάλαφρο, κάτι ευχάριστο. Δεν είχα όρεξη για ερωτικά αδιέξοδα, κρυμμένους θησαυρούς και δολοπλοκίες! Και η Μαντάμ Σουσού του Δημήτρη Ψαθά ήταν ό,τι έπρεπε! Ένα βιβλίο σε απλή γλώσσα με άφθονο χιούμορ που αν ξεκινήσεις δύσκολα θα αφήσεις στη μέση. Ακόμα κι αν έχεις δει την τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του 80', θα διαβάσεις το βιβλίο με αγωνία για τη συνέχεια και κάθε πρόταση θα σου δημιουργεί εικόνες! Αυτό είναι το κυριότερο στοιχείο που πρέπει να έχει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα βιβλίο! Να σου δημιουργεί εικόνες! Να είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου την ταινία! Να μπορείς να δώσεις με το μυαλό σου και τη φαντασία σου σάρκα και οστά στους ήρωες και να νομίζεις ότι τους βλέπεις μπροστά σου! Ο Ψαθάς, αν και ήταν δημοσιογράφος κυρίως και καθόλου εξαίρετος λογοτέχνης, μπορούσε να το πετύχει αυτό. Να δίνει στους αναγνώστες την ευκαιρία να φτιάχνουν με το μυαλό τους εικόνες. Δεν διστάζει να σπαταλήσει μία ολόκληρη παράγραφο για να περιγράψει το ντύσιμο της Σουσούς ή την γνωριμία που είχε με τον δεύτερο σύζυγό της. Σου αφήνει το χρόνο να ''χωνέψεις'' τα γεγονότα! Δεν τα ξεπετάει!!
Δεν είναι τυχαίο που απέσπασε τις καλύτερες κριτικές για αυτό του το βιβλίο από ανθρώπους σπουδαίους, όπως ο ακαδημαϊκός Γρηγόριος Ξενόπουλος. 

Σίγουρα, οι παλιότεροι θα θυμάστε τη σειρά με πρωταγωνίστρια την καταπληκτική Άννα Παναγιωτοπούλου, που παίχτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 80'. Εγώ τη θυμάμαι αμυδρά κι αυτό γιατί από μικρή έβλεπα ελληνικές σειρές με προσήλωση και καθόλου κινούμενα σχέδια, όπως άλλα παιδιά της ηλικίας μου! Λάτρευα τις ελληνικές ταινίες και ζητούσα από τη μητέρα μου να μου τις γράφει στο βίντεο για να τις βλέπω ξανά και ξανά. Γενικά, απολάμβανα περισσότερο το να κάθομαι στο σπίτι, με ησυχία και να βλέπω τηλεόραση. Όπως και τώρα. Ίδια είμαι. Ήσυχη. Όπου με άφηνες, καθόμουνα! Η μαμά μου λέει ότι θα μπορούσε να μεγαλώσει 5 παιδιά σαν εμένα! Ήμουν όμως και σνομπ. Από πάαρα πολύ μικρή, δεν μιλούσα σε όποιον δεν μου γέμιζε το μάτι. Μόνο επιλεκτικά και είχα συγκεκριμένες παρέες πάντοτε που αποτελούνταν από λίγα άτομα! Στα 5 μου θέλησα να εγκαταλείψω το μπαλέτο γιατί τσακώθηκα με ένα κοριτσάκι και από τότε δεν ξαναπήγα ποτέ! Αν μου την έσπαγε ένας άνθρωπος, γκρεμίζονταν όλα γύρω μου, δεν ήθελα να έχω σχέσεις συμβατικές, αλλά μόνο σχέσεις ουσιαστικές, με άτομα που εγώ θα διάλεγα και αν ξεχώριζα κάποιον, του έδινα τα πάντα!! Έτσι είμαι και τώρα. Δεν θα με δείτε ποτέ με μεγάλες παρέες, μόνο με λίγους και ξεχωριστούς! 
Στο νηπιαγωγείο δεν άντεχα να παίζω αυτά τα ανούσια και ανώριμα παιχνίδια που έπαιζαν τα άλλα παιδιά. Κορόϊδευα το ''η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει'' και το ''περνά-περνά η μέλισσα''. Προτιμούσα να κάθομαι στην τάξη στα διαλείμματα και να ζωγραφίζω. Και σε όλα τα χρόνια του σχολείου, είχα καλύτερες σχέσεις με τους δασκάλους μου παρά με τους συμμαθητές μου. Και όχι γιατί ήθελα να ''γλείψω'' κάποιους, αλλά γιατί πάντα τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου ήταν ανώριμα! 
Και σας τα λέω όλα αυτά για να καταλήξω στο γεγονός ότι όταν ήμουν μικρή, οι θείες μου με φώναζαν ''Μαντάμ Σουσού'' και τότε δεν καταλάβαινα πλήρως το λόγο! Μου άρεσε όμως το ''Σουσού''. 

Πέρυσι, αποφασίσαμε με τον καλό μου να θυμηθούμε παλιές σειρές και όταν εξαντλήσαμε τους ''Απαράδεκτους'', πιάσαμε τη Σουσού που και σε εκείνον αρέσει πολύ. Φτάσαμε μέχρι τη μέση και δεν έμαθα πώς εξελίχθηκε η ιστορία της. Όμως λίγους μήνες αργότερα, μου έκανε δώρο το βιβλίο σε μία έκδοση του 1993 και στις αρχές Αυγούστου, αποφάσισα να το διαβάσω! Και πολύ καλά έκανα!!!

Δεν ήξερα ότι η ιστορία της Σουσούς κρατά από τη δεκαετία του 40', όταν ο Ψαθάς έγραφε αυτοτελείς ιστορίες της σε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό. Αμέσως ξετρέλανε το κοινό και οι πωλήσεις ανέβηκαν! Κάποια στιγμή όμως τον κούρασε σαν ιστορία και αποφάσισε να την τελειώσει, πεθαίνοντας τη Σουσού. Αμέσως, το κοινό ξέσπασε και διαμαρτυρήθηκε! Και ο κακομοίρης, έπρεπε να την....αναστήσει! Και αυτό έκανε! Περιγράφει στον πρόλογο του βιβλίου του, τον οποίο έγραψε για την έκδοση του 1977, όλη την ιστορία και τις σκέψεις του γύρω από τη γέννηση και τη ζωή της Σουσούς. Και είναι σαν να μιλάει για ένα ιστορικό πρόσωπο. Αυτή η αίσθηση δημιουργούταν σε όλους! Ότι  υπήρχε πράγματι η Σουσού μια εποχή και ο Ψαθάς εξιστορεί τον βίο της. Δεν το πίστευα ότι θα μου προκαλούσε κι εμένα αυτή την εντύπωση! Πώς να μην σε κερδίσει κάτι τέτοιο? Πώς να μην έχεις αγωνία για τη συνέχεια? Πώς να μην ταυτιστείς?! 

Και το καλύτερο είναι ότι η Σουσού θα μπορούσε να γραφτεί και το 2000! Μάλιστα, υπάρχουν δεκάδες Σουσούδες γύρω μας και όλα όσα ζει είναι τόσο μα τόσο επίκαιρα! Διαβάζω τον Ψαθά και νομίζω ότι γράφει αυτή τη χρονική περίοδο που διανύουμε και όχι 60 χρόνια πριν!! 

Για τους νεότερους, εξηγώ ότι η Σουσού ήταν μία κυρία μεγαλομανής! Πάμφτωχη, δεν είχε στον ήλιο μοίρα και κυκλοφορούσε με τρύπια γάντια, αλλά επάνω της όλα φαίνονταν τόσο κομψά, γιατί ήταν μία παρουσία αριστοκρατική. Λεπτή, λυγερή, όμορφη! Ήταν ένας άνρθωπος που θα έπρεπε να είχε γεννηθεί αλλού, δεν της ταίριαζε να μένει στον ''Μπίθουλα'', όμως η μοίρα της την έριξε εκεί! Δεν μιλούσε με τους γείτονες, παρά μόνο για τα στοιχειώδη. Απέφευγε τις συγκετρώσεις με τους ''Μπιθουλαίους'' και τους λυπόταν! Εκείνοι, την έκαναν χάζι! Μία την λυπόντουσαν την άλλη σκάγανε στα γέλια με τα καμώματά της. Η ουσία της ιστορίας είναι ότι η Σουσού πράγματι πίστευε ότι ήταν μία κυρία της αριστοκρατίας. Δηλαδή, και μέσα στο ίδιο της το σπίτι, με τον άντρα της τον ψαροπώλη, προσποιούταν ότι είναι αριστοκράτισσα, ότι η ρόμπα της δεν είναι τρύπια και ότι τρώει σαν βασίλισσα! Τη συνέχεια δεν σας τη λέω γιατί σας προτείνω να πάρετε το βιβλίο. Είναι μία υπέροχη ιστορία με πολλά διδάγματα! 


Εγώ την κατανοώ πάντωςτη στάση της. Σαφώς υπερβολική, αλλά όχι εντελώς λάθος! Απλώς, ένιωθε ότι ανήκει αλλού και το πώς νιώθουμε δεν μπορεί να μας το ορίσει κανείς! Το θέμα είναι πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχτούμε τις συνέπειες της μεγαλομανίας μας και πώς θα μπορέσουμε να χειριστούμε τις δυσκολίες που θα προκύψουν, γιατί σίγουρα θα προκύψουν! 

Αν διαβάσετε το βιβλίο, θα ήθελα να μου πειτε τη γνώμη σας και προκαλώ κι εσάς να μιλήσετε μέσα από τα μπλογκ σας για το αγαπημένο σας βιβλίο!

Καλημέρα σας, καλό μήνα, καλό φθινόπωρο, χρόνια πολλά, και στα δικά σας οι λεύτερες, να σας ζήσει, και στων παιδιών σας......

Παραπήρα φόρα με τις ευχές, αλλά μου αρέσουν οι άτιμες! Και κυρίως εδώ στην Ελλάδα με τις χιλιάδες γιορτές και αργίες που έχουμε, οι ευχές καθημερινά πάνε κι έρχονται!!

Σήμερα, τη δροσερή και ηλιόλουστη αυτή πρώτη μέρα του Σεπτεμβρίου γιορτάζουν οι ακόλουθοι:

Αδαμάντιος, Αθηνά, Ακριβή, Αντιγόνη, Ασπασία, Αφροδίτη, Διώνη, Δωδώνη, Ελπινίκη, Ερασμία, Ερατώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Θεανώ, Θεονύμφη, Ιησούς, Ισμήνη, Καλλιρόη, Καλλίστη, Κλειώ, Κλεονίκη, Κλεοπάτρα, Κοραλία, Μαντώ, Μαργαρίτα, Μαριάνθη, Μελέτιος, Μελπομένη, Μόσχω, Ουρανία, Πανδώρα, Πηνελόπη, Πολύμνια, Πολυνίκη, Πολυτίμη, Ράλλης, Σαπφώ, Συμεών, Τερψιχόρη, Χαρίκλεια, Χάιδω

Τους εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έχουν μια όμορφη, τυχερή και ευτυχισμένη ζωή γεμάτη υγεία και αγάπη! 
Στην υγειά σας!!!!!

Μέσα στους εορτάζοντες είναι και οι Μαργαρίτες! Α, να θυμηθώ να καλέσω την κα Μαργαρίτα για τα χρόνια πολλά! Ποια είναι η κα Μαργαρίτα? Μια γυναίκα - θαύμα! Τη γνωρίσαμε το Σάββατο που μας πέρασε, σε μία βάφτιση που ήμασταν καλεσμένοι! Το τραπέζι έγινε στον Αστέρα! Κανονική δεξίωση με τα όλα της! Με τα πρώτα ποτά στην πισίνα, με σαξοφωνίστα να μας καλωσορίζει, με ροτόντες γεμάτες από ροζ τριανταφυλλένια μπουμπούκια, με τεράαααστιο μπουφέ, με dj, με πίστα, με..με..με!!!





Η βραδιά ήταν καταπληκτική! Δροσερή, ευχάριστη, καλή μουσική, καλό φαγητό, αλλά το σημαντικότερο, καλή παρέα! Τον κο Ιωσήφ με την κα Μαργαρίτα! Μας είχαν βάλει στο ίδιο τραπέζι, δεν γνωριζόμασταν αλλά σύντομα γίναμε φίλοι και εξαντλήσαμε άπειρα θέματα, κυρίως μουσικά, γιατί η κα Μαργαρίτα, η 50άρα με το υπέροχο σικάτο ασπρόμαυρο λουκ και τα πλούσια κόκκινα χείλη, είναι χεβιμεταλού!!!!! Όπως το ακούτε! Το δισκάδικο rock city μας είπε ότι το είχε χτίσει! Περνούσε εκεί ώρες ολόκληρες και κατέθετε τα λεφτά της! Εκτός των άλλων, είναι και γιαγιά με 3 εγγόνια και όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για έναν τύπο πολύ ροκ με τον οποίο έχεις πολλά να πεις! Το ίδιο και με τον κο Ιωσήφ, 10 χρόνια μεγαλύτερο και πολύ κουλ τύπο, ευχάριστο και ευγενικό! Κι έτσι μας έμεινε μια όμορφη ανάμνηση!


Την Κυριακή, βρήκαμε για μία ακόμη φορά τα Λιμανάκια Βουλιαγμένης γεμάτα από τις 10 το πρωί!! Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τις καυτές μέρες του Ιουλίου, όπου ο κόσμος κάλυπτε κάθε ελεύθερη γωνίτσα στις παραλίες, με σκοπό να δροσιστεί! 


Τι όμορφη εποχή το καλοκαίρι! Όλα είναι τόσο ανέμελα, ακόμη και μέσα στην πόλη! Θα μου λείψει ακόμα και η ανυπόφορη ζέστη! Θα νοσταλγήσω τις ημέρες όπου απελπισμένη και ιδρωμένη έτρεχα προς τη λυτρωτική βουτιά! Αλλά όπως όλα τα ωραία, έτσι και το καλοκαίρι, ημερολογιακά τουλάχιστον, έφτασε στο τέλος του και είναι ζήτημα ημερών να αρχίσουμε να κρύβουμε τις ψάθινες τσάντες, τα μίνι λευκά φορέματα και τις havaianas σε κάποιο ντουλάπι! Το μόνο που με παρηγορεί, είναι ότι θα μπορέσω και πάλι να φορέσω το αγαπημένο μου τζην χωρίς να σκάσω από τη ζέστη (αν φυσικά μου κάνει ακόμα!) και τα αγαπημένα μου μακρυμάνικα βαμβακερά ρούχα! Δεν βαριέσαι...πάλι με μήνες-με καιρούς, πάλι δικό μας θα'ναι το καλοκαιράκι και τότε ξανά θα αρχίσουμε να βρίζουμε για την αφόρητη ζέστη και τις τιγκαρισμένες παραλίες!!!