Vintage ιστορία...του 87'!!!

Κοίτα τι θυμήθηκα τώρα!! Ποτέ δεν το ξέχασα το περιστατικό, αλλά τις τελευταίες ημέρες μου έχει έρθει έντονα στο μυαλό! Αυτό που δεν θυμόμουν είναι ότι, όταν συνέβη, ήμουν 2,5 χρονών, το 1987...

Θα μου πείτε, πώς γίνεται ένα παιδί 2,5 χρονών να θυμάται τόσες λεπτομέρειες? Πραγματικά, δεν ξέρω πώς γίνεται να έχω τόσο ζωντανές εικόνες. Πίστευα ότι ήμουν μεγαλύτερη, αλλά η μαμά μου λέει ότι ήμουν τόσο.

Μέναμε στην Κυψέλη, στην οδό Κω, εκεί γεννήθηκα και έζησα μέχρι τα 4 και θυμάμαι το σπίτι, σαν να το είδα εχθές! Ήταν ένα τεράστιο σπίτι, πολύ παλιό, με γκρι παντζούρια και αχανή κουζίνα! Για να κατέβεις στην είσοδο, είχε άπειρα σκαλιά και στο τέρμα έναν θυρωρό! Ακόμα δεν είχε γεννηθεί η αδερφή μου, έχουμε 4,5 χρόνια διαφορά. Η μαμά μου έφυγε ένα πρωί για τη δουλειά και με άφησε στον πατέρα μου, ο οποίος όμως δεν είχε ξυπνήσει ακόμα και γενικά δεν ξυπνάει ούτε με κανόνια!! Ακόμα και σήμερα, δεν χαμπαριάζει τίποτα όταν κοιμάται! Συνέβαινε όμως συχνά το να μένω με τον μπαμπά τα πρωινά γιατί έφευγε μεσημέρι για τη δουλειά, αφού γυρνούσε η μαμά. Πάντα ξυπνούσα και καθόμουν ήσυχη και έπαιζα με τα παιχνίδια μου, ήμουν πιο ήσυχη και από βουβό κινηματογράφο! Εκεί που με έβαζες, εκεί καθόμουν μέχρι να μου πεις να κουνηθώ! Η μαμά λέει χαρακτηριστικά, ότι σαν εμένα μπορούσε να μεγαλώσει άλλα 10 παιδιά! Βέβαια, όλα αυτά τα ξέχασε όταν γεννήθηκε ο καπετάν φασαρίας, η αδερφή μου και το μεγάλο βάσανο ο αδερφός μου, χρόνια αργότερα!!!

Στο θέμα μας τώρα. Καθόμουν, που λέτε, πάντοτε ήσυχα μέχρι να ξυπνήσει ο μπαμπάς. Όμως εκείνη τη μέρα, ήθελα να βγάλω την μπλούζα μου - μη με ρωτήσετε για ποιο λόγο, θα σας γελάσω - η οποία μπλούζα μάλλον ήταν στενή και δεν έβγαινε. Κόλλησε, λοιπόν, η μπλούζα διαγώνια και έμεινα με το ένα χέρι έξω και το άλλο μέσα! Και θυμάμαι ότι με έσφιγγε πολύ και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ούτε να τη βγάλω ούτε να την ξαναβάλω! Προσπάθησα να ξυπνήσω τον μπαμπά, αλλά μάταια! Δεν άκουγε τίποτα. Οπότε, αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα! Ήταν η μόνη μου λύση!! Να πάω 2 στενά πιο κάτω, στη νονά μου!! Εκείνη θα μου έβγαζε την μπλούζα, αν μη τι άλλο!!!

Φανταστείτε τώρα ένα μωρό 2,5 χρονών να κατεβαίνει όλες αυτές τις σκάλες, να ανοίγει την πόρτα και να βγαίνει στο δρόμο με το ένα χέρι μέσα στην μπλούζα και το άλλο απ' έξω! Και δεν έφτανε αυτό, ο θυρωρός έλειπε από την είσοδο, δεν ήταν εκεί για να με σταματήσει!!

Βγήκα στο δρόμο και η επόμενη σκηνή που θυμάμαι είναι να είμαι σε ένα φανάρι και να περνάνε τα αυτοκίνητα από μπροστά μου με μανία! Άρχισα να κλαίω γιατί διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να περάσω τον δρόμο απέναντι! Κι εκεί που έκλαιγα, βλέπω μπροστά μου 2 κυρίες και στη μέση έναν κύριο με καπέλο, γυαλιά και μαγκούρα. Ο κύριος άνοιξε τα χέρια του και με τη μαγκούρα μου έκλεισε το δρόμο για να μην περάσω και οι κυρίες με ρώτησαν γιατί είμαι έξω μόνη μου, μωρό παιδί!!

Ε, όλα τα ενδιάμεσα δεν τα θυμάμαι, όμως η μαμά μου είπε ότι οι κυρίες ήθελαν να με πάνε στην αστυνομία και εκείνη την ώρα πέρασε από μπροστά μας ο θυρωρός και τους είπε ότι με ξέρει και ότι θα με πάει σπίτι μου εκείνος! Οι κυρίες, αφού το τσέκαραν, με άφησαν στα χέρια του και έφυγαν! Έτσι, ο θυρωρός με γύρισε σπίτι, ειδοποίησε τους γονείς μου και τη νονά μου και μετά η μαμά τα έσουρε για τα καλά στον  μπαμπά!! 5 χρόνια αργότερα χώρισαν, αλλά δεν νομίζω να ήταν μόνο αυτός ο λόγος!

Αυτό που θυμάμαι εγώ πολύ έντονα, είναι ότι η νονά μου είπε στη μαμά: '' ο Θεός το έσωσε το παιδί''!!

Ε, για χρόνια πίστευα ότι είχα δει το Θεό! Δεν σας κάνω πλάκα! Βέβαια, δεν το συζήτησα με κανέναν. Κατάλαβα μόνη μου με τον καιρό τι εννοούσε η νονά μου. Αλλά εγώ πίστευα για χρόνια ότι ο κύριος με τη μαγκούρα ήταν ο Θεός!!!

Λέτε να είμαι η επίλεκτη??

Να ξέρετε ότι τα παιδιά έχουν έντονες μνήμες και μπορεί να ανασύρουν ένα γεγονός που εσείς έχετε ξεχάσει!! Ελπίζω να είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο αυτό και να μην λέω αρλούμπες!!!